Vijfentwintig jaar geleden keerde Bernard Felix terug naar het huis waarin hij opgroeide, gelegen aan het pittoreske riviertje de Buiten Liede in de Zuiderpolder. Een natuurrijke omgeving, die sinds zijn terugkeer meerdere malen werd bedreigd door betegeling en bebouwing, zowel in de tuinen van wijkgenoten als in de openbare ruimte. Onacceptabel, vindt Felix, die zich vol overgave inzet voor het behoud van de bijzondere stukjes natuur. Hij begon met het verwijderen van het grind uit zijn eigen tuin, later streed hij tegen de komst van een gigantisch voetbalstadion in het naastgelegen natuurgebied.

“Verderop woonde vroeger een familie met een moestuin, als ik langsliep zag ik tante Neel haar groentes verbouwen. Nu staat er een garage met daarnaast een parkeerplaats. Ik zie de buurt veranderen. Je moet de keuzes van mensen respecteren, maar het doet wel een beetje pijn.” Felix legt zich niet zomaar neer bij de toename van tegels rondom de huizen van zijn buren, al is zijn invloed op hun tuininrichting beperkt. Als voorzitter van de wijkraad van Parkwijk-Zuiderpolder brengt Felix het belang van een groene tuin geregeld onder de aandacht.

“Ik wil liefde voor de natuur bijbrengen. Je beleeft veel meer plezier aan een tuin waarin leven mogelijk is. Zo’n tuin is elke dag anders.” Als we door zijn imposante dichtbegroeide achtertuin lopen wijst Felix op een pruimenboom, volgens hem een mooi voorbeeld van de veranderlijke natuur.”Eerst groeit er een boom, dan verschijnen de blaadjes en dan de bloemen en pruimen. Waar je ook nog eens heerlijke jam van kan maken. Ik kan ontzettend genieten van die verschillende stadia. Dat gevoel wil ik overbrengen op anderen. Als je je bewust wordt van de natuur en de wereld waarin je leeft, kan je er veel plezier aan beleven.”

Met zijn kenmerkende hoge geluid trekt een rondzwevende buizerd onze aandacht, waarna hij een spectaculaire duikvlucht inzet. Alsof de roofvogel Felix’ punt nog wat kracht wil bijzetten. Voor ontspanning en vermaak heb je hier geen televisie nodig, “ik kijk liever met een verrekijkertje naar de omgeving,” zegt Felix.

Hij zet zich dan ook met man en macht in voor het behoud van de schaarser wordende natuur in zijn wijk. Als er plannen zijn voor de bouw van een voetbalstadion in de Zuiderpolder, sluit Felix zich aan bij de Stichting tot Behoud van de Groene Zoom Zuiderpolder en Omstreken. Met succes: de bouw van het stadion wordt niet alleen afgeblazen, het gebied wordt ook nog uitgeroepen tot archeologisch rijksmonument, waarmee het behoud van het natuurgebied in de toekomst is gegarandeerd.

Maar het begon in de eigen tuin, vijfentwintig jaar geleden. Het restaurant dat gevestigd was in zijn ouderlijk huis sloot de deuren, Felix trok er in met zijn gezin. De parkeerplaats achter het huis ging direct op de schop. Felix verving het grind door gras en bomen en groef een vijver. Dat laatste was nog een hele klus met een bodem die jarenlang was samengeperst door parkerende auto’s. Maar de moeite werd beloond. Het is een heerlijk plekje, zegt Felix, die zich weinig kan voorstellen bij de keuze voor een volledig betegelde tuin. En het tijdrovende onderhoud? Valt reuze mee.”Ik ben gek op vogels, die moet je de ruimte geven. Dus is er een deel van de tuin waar ik alleen tuinafval neergooi, daar kunnen de vogels broeden. Ik raad mensen aan hun tuin niet helemaal te cultiveren, laat het vrij groeien.”

Tekst en foto: Christiaan van Beemen